Μετά από 4 ολόκληρα χρόνια απουσίας, οι αγαπημένοι Beirut επιστρέφουν με το τρίτο album τους, οδηγώντας τον ήχο τους προς πιο mainstream κατευθύνσεις.
Στο The Rip Tide, ο indie folk, βαλκανικός ήχος που ανέκαθεν χαρακτήριζε το συγκρότημα διατηρείται, αλλά απλοποιείται αρκετά, πιθανόν για να γίνει πιο εύληπτος για το ευρύ κοινό. Έτσι, εδώ έχουμε πιο καθαρή παραγωγή, πιο παιχνιδιάρικες συνθέσεις, διάσπαρτα pop στοιχεία και υποψίες ηλεκτρονικών ήχων. Οι Beirut συνεχίζουν να είναι μοναδικά αυθεντικοί, τα πνευστά κλέβουν και πάλι την παράσταση και κάποιες στιγμές του album, όπως το πρώτο single "East Harlem", απλά εμπλουτίζουν την ήδη πλούσια λίστα με τις χρυσές στιγμές της καριέρας τους. Εκτός από το προαναφερθέν, το υπέροχο "Goshen" θυμίζει τους προηγούμενους δίσκους των Beirut, ενώ το "Vagabond", που αντιπροσωπεύει την pop στροφή του συγκροτήματος αποδεικνύεται εξίσου ευχάριστο στο άκουσμα. Τα περισσότερα κομμάτια, βέβαια, αν και υψηλού επιπέδου, δεν καταφέρνουν να "λάμψουν" αρκετά ώστε να ξεχωρίσουν. Τα "Payne's Bay" και "The Rip Tide" είναι απλά ενδιαφέροντα, ενώ τα υπόλοιπα που συμπληρώνουν το tracklist είναι μάλλον αδύναμα. Γενικά, το The Rip Tide δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος. Είναι ένας καλός δίσκος, που όμως δεν κάνει την υπέρβαση για να περάσει στην πρώτη γραμμή των φετινών κυκλοφοριών.
